Wiele rzek i mokradeł temu, zanim dotarło do nas, że Życie to nie tylko my. Że tylko bycie z nim w kontakcie pozwala przetrwać.

Dawno temu, zanim to wszystko - zaadoptowalismy się. Obserwowaliśmy i uczyliśmy się - od siebie, od Życia.

Wtedy, kiedy lód skuwal dolinę za doliną.

Przetrwać żar słońca też musieliśmy się nauczyć. Nasz Dom stał w ogniu, niewidziany. Osuszony i zaorany przez nas, odciętych, zaczął stawiać ultimatum. Odciętych od ciał, od głosu, w malignie wiecznego kryzysu.

Ideały się sprzedały, Rozum zdradził, Intuicja ośmieszyła. Zaczęliśmy upadać. Zaczęliśmy wątpić. Znowu myśleć.

Głowy posypane popiołem wyśpiewały w końcu żałobę, pełną niewiedzy i pokory. Ciała spłynęły łzami, spłukany wstyd zrobił miejsce dla bycia. Będąc w sobie odzyskaliśmy Dom. Oszukano nas, on zawsze tu był. Wewnątrz. W szumie trzcin, w zapachu błota, w ropuszym skrzeku. Ratując ostatnie wymierające gatunki, uratowaliśmy też siebie.

Żeby czuć. Żeby kochać. Znowu trwać. Koncepcja mimesis ma korzenie w myśli starożytnej Grecji. To idea, która stawia świat fizyczny za źródło prawdy, piękna i dobra. Istotą wystawy jest performatywne spotkanie taneczne wokół ekosystemów mokradeł i roli człowieka w ich pustynnieniu.

Zaprezentujemy videoart taneczny, który powstał jako forma narracji i wprowadzenia. Nagrania zostały wykonane na bagnie Zakola Wawerskiego - terenu ulegającemu masowemu osuszaniu pod zabudowę, w sytuacji braku wody i zaniku bioróżnorodności. Ekosystem ten nie podlega żadnej formie ochrony prawnej, co powoduje jego eksploatację i zawłaszczanie. Chcemy przybliżyć mieszkankom i mieszkańcom Warszawy istnienie mokradeł, na których powstało nasze miasto. Chcemy rozmawiać, by zwiększyć skalę ich ochrony czynnej i regenerację.

Bagna to też dzikość. Klip jest zaproszeniem do improwizacji ruchowych przy dźwiękach kojarzonych z mokradłami dzisiaj: otoczonymi betonem, maszynami i fabrykami. Jest to próba przełamania stereotypowej estetyki piękna i brzydoty, przestrzeń do czerpania przyjemności z błądzenia i oswojenia niepewności. Będziemy czerpać z nurtu kontakt improwizacji.

Wreszcie, w Zaczarowanym Ogrodzie powstała interwencja ogrodnicza w postaci mikrohabitatu wodnego - ostoi, azylu dla ropuch - gatunków płazów masowo wymierających z powodu katastrofy klimatycznej i osuszania terenów podmokłych. Ponadto sadzawka ta pełni funkcję małej retencji wody deszczowej, obniża temperaturę powietrza wokół o 2-3C, jest poidłem dla dzikich zapylaczy i wiele innych. Została wykonana z odpadów pozyskanych na Zakolu Wawerskim. Na spotkaniu zapraszamy do dyskusji jak oddolnie, w prosty sposób organizować przestrzeń wodną przyjazną wymierającym płazom.

Zapraszamy do współtworzenia z nami zimowiska dla przyszłych lokatorek, ropuch - zbieramy gałązki, konary i kamienie jako formę wejściówki na wydarzenie.

→Ogrodnictwo: Patryk Wancerz →Scenariusz videoart: Celina Przyklęk, Patryk Wancerz →Zdjęcia, montaż: Celina Przyklęk →Improwizacje taneczne: Zuzanna Kietlińska, Mona Rena, Michał Włodarczyk, Patryk Wancerz →Kostiumy: Mona Rena Górska →Grafika: Celina Przyklęk

Specjalne podziękowania dla ochotników przy oczyszczaniu bagien: Anna Roszman, Marcin Grzybek.

Wydarzenie realizowane w ramach Festiwalu Otwarty Jazdów, współfinansowanego przez m. st. Warszawa.