Jak zmienia się męskość? Wystawa „Drwal. Historie o męskości” otworzyła się w Zamku Cesarskim w Poznaniu
Punktem wyjścia do projektu Drwal. Historie o męskości w Zamku Cesarskim w Poznaniu jest epoka jego budowniczego, Wilhelma II Hohenzollerna. Prace na wystawie zajmują się współczesną reinterpretacją męskości i recepcją jej znaczenia.
Czy chcemy rozmawiać o męskości?
W sobotę (6 września) w Warszawie odbył się konkurs na najbardziej performatywnego mężczyznę. Wcześniej tego lata na fali nowego mikrotrendu podobne wydarzenia zorganizowano w innych miejscach na świecie. Zarówno memy o chłopakach dumnie popijających matchę, jak i poświęcone im imprezy to jednak coś więcej niż tylko viralowa rozrywka. Wpisuje się w ramy zjawiska, które może być przedmiotem badań studiów nad męskością, obszaru naukowego będącego częścią gender studies.
To właśnie do tej subdyscypliny socjologii nawiązuje nowy artystyczno-społeczny projekt interdyscyplinarny Drwal. Historie o męskości, którego kuratorem jest Przemysław Jędrowski. Nowa wystawa w Zamku Cesarskim w Poznaniu, która otworzyła się 6 września, jest próbą odpowiedzi na pytania: Jaka jest dziś męskość i jak się zmienia? Jakie są jej narracje i społeczne role? I czy chcemy w ogóle o niej rozmawiać?
Król Sparty w centrum Warszawy. Rzeźba „Tindaro” Igora Mitoraja stanęła na placu Trzech Krzyży
Od triumfu męskości do ciemnej ekologii
Punktem wyjścia do projektu jest epoka Wilhelma II Hohenzollerna (1859-1941), budowniczego Zamku Cesarskiego w Poznaniu, nazywana czasem triumfu męskości, a także osobiste doświadczenia władcy. Egotyczny król z niepełnosprawnością po zakończeniu Wielkiej Wojny i przegranej Niemiec musiał abdykować i opuścić kraj. Po wyjeździe do Holandii został drwalem z Doorn, a ścinanie drzew stało się jego ostatnim bastionem męskości i sprawczości.
Jak przeczytamy w opisie wystawy Drwal na stronie Zamku, prace i projekty artystyczne wizualizują postmęskość w transhumanistycznej postaci, odnoszą się do męskich mitologii i mierzą się z długim życiem stereotypów, sięgających norm społecznych XIX wieku. Widać w nich nowy stosunek do natury i „ciemną ekologię”, dyskusję nad bagażem postkolonialnych praktyk, szerokie spektrum tożsamości płciowych oraz historie o władzy, podbojach i militaryzmie.
Ekspozycję zobaczymy do 30 listopada. Składają się na nią prace Ernesta Borowskiego, Olafa Brzeskiego, Krystiana Daszkowskiego, Artiego Grabowskiego, Krzysztofa Maniaka, Doroty Nieznalskiej, Karola Radziszewskiego, Soni Rammer, Aleksandry Ska, Magdaleny Starskiej, Izy Tarasewicz, Sławomira Tomana i Honzy Zamojskiego. Program wystawienniczy uzupełniają spotkania, wykłady, oprowadzania autorskie oraz lekcje dla młodzieży.
