Jury doceniło krążek This Could Be Texas – debiutancki album indie rockowego kwartetu z Leeds.
Mercury Prize od 1992 roku trafia w ręce autora lub autorki najlepszego albumu wydanego w Wielkiej Brytanii i Irlandii. Jako pierwszy po nagrodę sięgnęli twórcy Screamadelica, Primal Scream. Do jej zdobywców należą także Arctic Monkeys, Franz Ferdinand, PJ Harvey oraz Portishead. W ostatniej odsłonie konkursu triumfował zaś kwintet Ezra Collective, który stoi na czele fali eklektycznego, zadziornego UK jazzu.
Victoria De Angelis z Måneskin: Zamienić punk rock na techno
Zacięte obrady
Tegoroczna gala wręczenia, która odbyła się w legendarnym Abbey Road Studios, już za nami. 10-osobowa kapituła obradująca pod przewodnictwem dziennikarza Jeffa Smitha miała twardy orzech do zgryzienia. Wyspy przeżywają bowiem oblężenie świetnej muzyki z wielu gatunków. Wśród nominowanych znalazła się m.in. dryfująca na jungle’owych beatach Nia Archives, electropopowa Charli XCX, żeński kwintet The Last Dinner Party oraz wokalistka wspomnianego Portishead, Beth Gibbons. Wszystkie wymienione wykonawczynie musiały jednak obejść się smakiem.
English Teacher: gitary w inny sposób
Prestiżowa statuetka przypadła w udziale autorom krążka This Could Be Texas (wyd. Island Records), czyli zespołowi English Teacher. – Finałowa dwunastka albumów świetnie odzwierciedlała nasz zróżnicowany, bogaty krajobraz muzyczny. Każdy z nich był pełen pasji i entuzjazmu. Finalnie zgodziliśmy się jednak, że to „This Could Be Texas” wyróżnia się oryginalnością i charakterem. Zwycięski, liryczny miks surrealizmu i obserwacji społecznych wraz z subtelnym czerpaniem muzycznych inspiracji prezentuje świeże podejście do tradycyjnego formatu zespołu gitarowego – przeczytamy w laudacji.
Między postpunkiem a folkiem
Słuchając This Could Be Texas, trudno nie wtórować peanom kapituły Mercury Prize. Już po włączeniu otwierającego album Albatross czuć, że artyści z Leeds mają na siebie pomysł. Muzycznie orbitują wokół indie rocka nasyconego odniesieniami do innych stylów. Czasami uruchamia się w nich postpunkowy bodziec, trochę jak u rodaków ze Squid albo Black Country, New Road. Dzięki temu ich melodie przeradzają się w progresywne, muśnięte psychodelią kompozycje. Dla kontrastu czasem spuszczają także z tonu, przemycając do piosenek britpop albo folkową balladowość. Nic dziwnego, że doceniają ich zarówno niepokorni młodzi, jak i nestorzy gitar.
Zapiski z rozedrganego świata
Atutem kwartetu są też teksty, za które odpowiada wokalistka Lily Fontaine. Songwriterka okazuje się uważną i wrażliwą obserwatorką stale zmieniającej się rzeczywistości. W Not Everybody Gets To Go To Space obnaża mit indywidualizmu i odnoszenia sukcesów za wszelką cenę. Do Mastermind Specialism przemyciła wątki dotyczące mieszanej tożsamości rasowej, a do The World’s Biggest Paving Slab – pułapki małomiasteczkowości. Takie spostrzeżenia uzupełnia licznymi nawiązaniami do literatury: Anthony’ego Burgessa, Charlotte Brontë czy George’a Orwella. W rezultacie odbiorcy dostają dwie pieczenie na jednym ogniu – i wyrazisty styl, i garść prowokujących do myślenia refleksji.
Brytyjczycy minionego lata po raz pierwszy wystąpili w Polsce. Grupa pojawiła się w Katowicach na zaproszenie organizatorów OFF Festivalu. Miejmy nadzieję, że prędko zdecyduje się ponownie zawitać nad Wisłę.
