Religijny trans i powrót na parkiety lat 90. Madonna wydaje wyczekane „Veronica Electronica”
Elektroniczne reinterpretacje szlagierów pokroju Frozen, The Power of Good-Bye i Nothing Really Matters przypominają o tym, jak nowatorską płytą było wyróżnione czterema Grammy Ray of Light. Cały album z remiksami trafił już do serwisów streamingowych.
W ostatnim czasie Madonna nie wydawała nowej muzyki. Jeśli wchodziła już do studia nagraniowego, to raczej po to, żeby dołożyć trzy grosze do utworów innych wykonawców. Wraz z Duą Lipą i Missy Elliott stworzyła Levitating, zaś z The Weekndem i Playboyem Cartim – Popular. Poza tym intensywnie koncertowała. Najpierw występowała w ramach promocji krążka Madame X. Później, podczas Celebration Tour, świętowała 35-lecie działalności scenicznej. To wówczas przeszła do historii, grając dla rekordowej publiczności zgromadzonej na plaży Copacabana w Rio de Janeiro. W brazylijskim mieście słuchało jej 1,6 miliona osób.
Nowe piosenki w drodze
Fonograficzna przerwa królowej popu dobiega jednak końca. W ubiegłym roku artystka wyznała, że szykuje kontynuację albumu Confessions on a Dance Floor. – Ostatnich kilka miesięcy było jak lekarstwo dla mojej duszy. Pisanie piosenek i tworzenie muzyki to jedyne pole, na którym nie muszę nikogo prosić o zgodę. Cieszę się, że mogę się tym z wami podzielić – przekazała słuchaczom. Nad produkcją utworów pracuje ze Stuartem Price’em, ktory dołożył trzy grosze do kultowych singli Hung Up, Sorry oraz Jump.
Tame Impala wraca z nowym utworem. End of Summer to zwrot w stronę tanecznego parkietu
Madonna, Veronica Electronica. Powrót do klasyka
Zanim jednak premierowe kompozycje ujrzą światło dzienne, Madonna wybrała się na kolejną podróż w czasie. Do sieci trafił właśnie jej wyczekany krążek Veronica Electronica. To już dziesiąty album z remiksami sygnowany pseudonimem artystki. Na 40-minutowym materiale znalazły się reinterpretacje utworów z kultowego, nagrodzonego czterema Grammy Ray of Light. Tracklista zawiera także niepublikowane wcześniej demo Gone Gone Gone powstałe w podobnym czasie.
Ray of Light. Elektronika i mistyka
Ray of Light pierwotnie ukazało się w 1998 roku, cztery lata po kipiącym od sensualności Bedtime Stories. Siódmym krążkiem w swojej dyskografii Madonna obrała zupełnie inny kierunek twórczy. Początkowo miała współpracować z innymi producentami: Babyface’em i Patrickiem Leonardem. Ostatecznie padło na Williama Orbita, który poza współpracą z wokalistkami (Betty Boo, Caroline Lavelle) rozwijał solową karierę. Madonnie szczególnie spodobała się jego płytowa seria Strange Cargo. – Zależało mi na swego typu futurystycznym stylu, ale także na wykorzystaniu wpływów z indyjskiej czy marokańskiej kultury. Chciałam, żeby brzmiało to jednocześnie staro i nowocześnie – przekonywała po latach.
Fascynacja wschodnimi kulturami zaczęła być dla niej szczególnie ważne po narodzinach pierwszej córki, Lourdes. – Okazały się wielkim katalizatorem. Zapoczątkowały poszukiwanie odpowiedzi na pytania, których wcześniej sobie nie zadawałam – zdradziła w rozmowie z magazynem Q. Macierzyństwo utorowało jej drogę do kabały, hinduizmu i buddyzmu. Elementem jej codziennej rutyny stały się zajęcia jogi.
Syntetyczny eklektyzm
Longplay okazał się sukcesem na wielu polach. Osobistym, bo wokalistce udało się przemycić na płytę wątki dotyczące duchowego rozwoju i kruchości uczuć. Komercyjnym: w końcu ponad szesnaście milionów sprzedanych egzemplarzy, numer 1 na listach bestsellerów w siedemnastu krajach i cztery nagrody Grammy mówią same za siebie. Nie mniej ważny okazał się muzyczny wymiar krążka. Madonna uzupełniła pop odważnymi i nieoczywistymi odniesieniami do trip-hopu, mistycznego new age’u, ambientu i techno. To dzięki Ray of Light słuchacze przekonali się o tym, że miejsce eklektycznej elektroniki nie jest tylko na parkiecie, ale i w mainstreamie.
Pamięć o Ray of Light zdecydowanie nie przemija. Do inspiracji nowatorskimi jak na tamte czasy piosenkami przyznają się dzisiejsze gwiazdy popu: FKA twigs, Adele, Lorde, Nelly Furtado. Veronica Electronica, nazwana tak na cześć alter ego wokalistka, które wymyśliła w latach 90., jeszcze bardziej przypomina o ponadczasowości tych dźwięków.
Archiwalne, niepublikowane wcześniej remiksy Petera & Victora, Club 69 czy samego Williama Orbita nie mogłyby pewnie trafić do ramówki komercyjnego radia. Studyjna sterylność ustępuje w nich miejscach eksperymentom z pogranicza trance’u, electro, dubu i rozkwitającego pod koniec XXI wieku breakbeatu. Dobrze znane utwory w rezultacie brzmią inaczej, ale równie (a może nawet bardziej) wyraziście. Warto je sprawdzić!
