Bunkier, koniec świata i obrzydliwe bogactwo. Zobacz zwiastun „The End” z Tildą Swinton i Michaelem Shannonem

Fabularny debiut Joshui Oppenheimera łączy ze sobą elementy satyry na klasę próżniaczą, musicalu i kina postapokaliptycznego.

W ostatnim czasie namnożyło się filmów i seriali, które przyglądają się zepsuciu najbogatszego procenta społeczeństwa. Biały Lotos pokazuje, że zupełnie nie dostrzegają swojego przywileju, brutalnie traktując wszystkich o nieco luźniejszych portfelach. Menu obnaża ich powierzchowność i gotowość do wyróżnienia się za wszelką cenę, nawet jeśli narażą się na śmieszność. Sukcesja unaocznia, z jak dużym brakiem skrupułów walczą o władzę, a W trójkącie – bezradność w obliczu zjawisk, których nie zahamują czekami opiewającymi na astronomiczną sumę.

Joshua Oppenheimer. Z dokumentu do fabuły

Do satyr na bogaczy dołącza właśnie The End Joshui Oppenheimera, przedpremierowo pokazywane na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto (TIFF). Nazwisko reżysera w tym miejscu dość zaskakuje. Nie dość, że wraca na duży ekran po ponaddziesięcioletniej nieobecności, to kojarzymy go raczej z kina dokumentalnego. W 2012 roku zdobył nominację do Oscara dzięki Scenie zbrodni. To opowieść o ludobójstwie, którego w latach 1965-1966 dokonano na zwolennikach Indonezyjskiej Partii Komunistycznej. Niedługo później film doczekał się ciągu dalszego. Scena ciszy w centrum uwagi stawia Adiego Rukuna: optometrystę niepotrafiącego poradzić sobie ze śmiercią jednej z ofiar, czyli swojego brata.

The End początkowo również miało być dokumentem. – Pracowałem nad filmem o oligarsze z branży naftowej, który sponsorował przemoc polityczną w swoim kraju, a jednocześnie kupował bunkier dla rodziny. Odwiedziłem to miejsce i zorientowałem się, że nie mogli zmusić się do tego, żeby o czymkolwiek porozmawiać. O żadnej z palących kwestii, które wręcz krzyczały ze ścian – mówił w trakcie wizyty na festiwalu w San Sebastian, gdzie odbyła się retrospektywa jego prac. Miliarder ostatecznie nie podjął z nim dalszej współpracy. Historię zamieniono na fikcję.

Bunkier nie taki bezpieczny

W The End na pierwszy plan nie wysuwa się jedna osoba, tylko bohater zbiorowy. To jedna z nielicznych ocalałych po apokalipsie rodzin, która od kilku dekad nie wyściubiła nosa z bunkra gwarantującego jej bezpieczeństwo. Syn (George MacKay) w zasadzie nigdy nie wyszedł na powierzchnię. Ojciec (Michael Shannon) był potentatem branży energetycznej, a teraz pracuje nad wątpliwej jakości wspomnieniami. Matce (Tilda Swinton) całe dnie zabiera za to utrzymywanie drogocennych dzieł sztuki. Tkwienie w błogiej nieświadomości familii przerwie pojawienie się tajemniczej kobiety z zewnątrz (Moses Ingram). Czy stanowi śmiertelne, czy może jednak warto jej zaufać? Czy w obliczu tak trudnej sytuacji można w ogóle komukolwiek zaufać?

Musicalowy eskapizm

Myli się jednak ten, kto twierdzi, że Oppenheimer uderza w czysto minorowe tony. – Jeśli udało nam się nakręcić film, który zachęci ludzi, by uczciwie stawili czoła swoim żalom, wybaczali sobie i innym, to będziemy mogli zmienić kurs jako ludzkość, zanim spadniemy w przepaść i doprowadzimy do katastrofalnej katastrofy ekologicznej – przekonuje. Poza tym ponure wizje przełamuje… konwencją musicalową. Śpiewanie jedynym możliwym ratunkiem? Na Titanicu też grała orkiestra.

Sydney Sweeney jako Kim Novak. Ten film opowie o skandalu obyczajowym, jakim Ameryka żyła w latach 50.

Amerykańską premierę The End wyznaczono na 6 grudnia. Polskim widzom film przedstawi Kino Świat. Pierwsi szczęśliwcy zobaczą zaś Swinton, Shannona i MacKaya w akcji podczas rozpoczynającego się dziś 15. American Film Festival. Impreza odbywa się we Wrocławiu.