Cukierkowe, sympatyczne, przesłodzone numery rapowe stają się wyraźnym trendem. Czy delikatna, wręcz plastikowa UwU muzyka opanuje niebawem mainstream?
Ona jest stylish
UwU Rap to już nie mem, lecz pełnoprawny muzyczny movement. Jednym z największych szlagierów początku tego roku jest niewątpliwie Malibu Barbie od Clubu 2020. Słodziutki Jersey Club type beat w wykonaniu FRBEATZA i TAYRIQA przebił pewną niewidzialną barierę. Zobaczenie tak wielu mainstreamowych ksyw (w tym na przykład wzbudzającego kontrowersje Grubego Mielzkiego) w tej estetyce prawdopodobnie ośmieliło w Polsce niejednego twórcę. Może to zwiastować wysyp nowych tworów w takim stylu w przyszłości. Stylu zarówno muzycznym, jak i wizualnym.
Niewątpliwie prekursorką tego wave’u w Polsce jest Young Leosia. Nie dość, że Malibu Barbie jest wręcz szyte pod nią, to spod jej skrzydeł wyrasta kolejna gwiazda tworząca stricte w tym nurcie. Bambi kompletnie znikąd przedarła się do mainstreamu jednym singlem, tak jak jej poprzedniczka dwa lata wcześniej. Z tym że kanał INTERNAZIOMALE zmienił się na kanał Young Leosia, a hostką jest już sama Leokadia. Co więcej, aktualnie IRL przyjęło się znacznie lepiej, niż nowy singiel szefowej labelu. To dowodzi, że roli nie gra wcale sama ksywa, ale rzeczywiście vibe, który ze sobą niesie UwU rap.
Hyperpop żywy jak nigdy
Movement opiera się bezpośrednio na hyperpopie. To luźno zdefiniowany ruch muzyczny i mikrogatunek, który powstał w Wielkiej Brytanii we wczesnych i średnich latach 2010. Charakteryzuje się na przykład maksymalistycznym i przesadzonym podejściem do muzyki popularnej. Artyści w ramach gatunku zazwyczaj łączą pop i awangardowe wrażliwości. Ponadto czerpią z tematów powszechnie występujących w muzyce elektronicznej, hip-hopie i muzyce tanecznej.
Hyperpop odzwierciedla przesadne i mocno eklektyczne podejście do muzyki pop. Zazwyczaj wykorzystuje takie elementy jak odważne syntezatorowe melodie, autotune’owe catchy wokale, a także nadmierną kompresję i zniekształcenia. Ponadto jego stylistyka oscyluje wokół surrealistycznych lub nostalgicznych odniesień do kultury internetowej lat 2000 i wczesnego internetu. Jest to więc kolejny, choć dosyć pokrętny, to jednak wyraźny ukłon w stronę retro we współczesnej muzyce. A to dopiero początek.
